Δεν ερχόταν συχνά
στην Αθήνα ο αδερφός μου. Τώρα ακόμη πιο σπάνια. Περνάνε τα χρόνια και αλλάζουν
οι ανάγκες των ανθρώπων, αλλάζουν και οι προτεραιότητες.
Θυμάμαι, τότε που
ερχόταν συχνά και έμενε για αρκετές μέρες στο σπίτι μου, πηγαίναμε βόλτες, για
καφέ, σινεμά, στα εμπορικά, στο άλσος. Παντού με το αυτοκίνητο. Οδηγούσα εγώ. Όχι
γιατί είμαι καλύτερος οδηγός από αυτόν - εξαιρετικός είναι και αυτός - αλλά
διότι πηγαίναμε με το αμάξι μου το οποίο, όταν είμαι μέσα, οδηγώ μόνο εγώ.
Δίκαιο μού ακούγεται.
Κάθε φορά σχολίαζε,
και με το δίκιο του, τον τρόπο με τον οποίο οδηγούσαμε στην Αθήνα, όλο ένταση,
χωρίς ιδιαίτερο σεβασμό προς τους άλλους οδηγούς, τα μηχανάκια, τους πεζούς,
τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας-συμπεριφοράς.
Μου έδινε πάντα δίκιο
στην κριτική μου για τα επικίνδυνα λάθη των άλλων - δεν θα μπορούσε να μην το
κάνει αφού είχα - και έλεγε πάντα ότι θα πρέπει κανείς να έχει το νου του όχι μόνο
στα λάθη των άλλων αλλά πολύ περισσότερο στα πιθανά λάθη των άλλων, αυτά που
ανά πάσα στιγμή μπορεί να κάνουν.
"Οδήγα σαν να
μην έχεις προτεραιότητα", μου έλεγε, "μην εμπιστεύεσαι ότι είσαι από
δεξιά, η ότι ο άλλος έχει στοπ. Πινακίδα είναι το στοπ, όχι μπάρα που τον
εμποδίζει να παραβιάσει την προτεραιότητα και να πέσει πάνω σου".
Και εγώ πρόσεχα και κάθε
φορά που έφτανα σε διασταύρωση έκοβα ταχύτητα ώστε, ακόμη και αν παραβίαζε ο
άλλος την προτεραιότητα, να μην αγκαλιαστούμε.
Συχνά τύχαινε και παραβίαζαν
το στοπ και μια από αυτές ήταν και ο Βαγγέλης μαζί μου. Πάτησα φρένο και ο άλλος
απλά πέρασε αέρας, σαν να μην τρέχει τίποτα. Ούτε που είχε πάρει χαμπάρι τι είχε
γίνει. Νευρίασα, άρχισα να κορνάρω και να του φωνάζω από το ανοιχτό παράθυρο
εξηγώντας του τι είχε κάνει. Είχε κολλήσει το χέρι μου στην κόρνα και ο
Βαγγέλης μέσα στις φωνές μου με ρώτησε όλο απορία "γιατί κορνάρεις και μου
παίρνεις τα αυτιά; και κυρίως γιατί του πιάνεις κουβέντα;". "Δεν είδες
τι μαλακία έκανε", του απάντησα. "Ναι, την είδα", είπε,
"αλλά γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι; δεν σε καταλαβαίνω". "Για να
καταλάβει πόσο μαλάκας είναι", του αντιγύρισα.
Γέλασε. Γέλασε
δυνατά, αβίαστα.
Τον κοίταξα με απορία
και φυσικά ενόχληση. Είχα τα νεύρα μου και αυτός γελούσε μαζί μου. "Γιατί
γελάς ρε;", του είπα. "Θες να την πληρώσεις εσύ τώρα;"
Με κοίταξε ήρεμα και
απλά είπε ότι είμαι παράλογος αν πιστεύω ότι θα καταλάβει ο "απρόσεκτος"
οδηγός τη μαλακία που έκανε από το κορνάρισμα μου και την επεξήγηση της
μαλακίας του. "Αν ήταν σε θέση να καταλάβει από ένα κορνάρισμα τι έκανε θα
ήταν σε θέση να μην κάνει τη μαλακία, να μην παραβιάσει το στοπ" , είπε.
"Μη χαλιέσαι", συμπλήρωσε. "Δεν έχει νόημα αλλά πολύ περισσότερο
δεν αξίζει. Ακόλουθα διαδρομές που έχεις προτεραιότητα και παραχώρησέ την κάθε
φορά. Λίγα λεπτά θα καθυστερήσεις συνολικά αλλά δεν θα έχεις εκπλήξεις, δεν θα έχεις
αγκαλιάσματα και κυρίως θα έχεις την ηρεμία σου."
Από τότε ακολούθησα
τη συμβουλή του. Δρόμος προτεραιότητας, παραχώρηση τής προτεραιότητας, λίγα
λεπτά παραπάνω στον συνολικό χρόνο από την όποια καθυστέρηση, ούτε εκπλήξεις
και κυρίως εξασφαλισμένη ηρεμία. Άσε που πολύ συχνά, με την τακτική αυτή,
γλίτωσα από ατυχήματα και κάτι παππούδες που άθελά τους δεν είδαν το στοπ και
στη συνέχεια με ευχαριστούσαν για την ευγένειά μου. Πού να ήξεραν..
Από τότε πολλές φορές
έχω σκεφτεί, όχι τη συμβουλή του αλλά την αιτιολόγησή της. Αυτή είναι όλα τα
λεφτά.
Αν ο "άλλος"
είναι σε θέση να καταλάβει από μια "κόρνα" τι είναι αυτό που κάνει
και τις συνέπειες των ενεργειών του, θα ήταν σε θέση να μην το κάνει, θα ήταν
ώριμος αρκετά να λειτουργήσει "σωστά", υπεύθυνα.
Αυτή η αιτιολόγηση
κρύβει, για μένα τουλάχιστον, μια μεγάλη αλήθεια η οποία με τον καιρό κατάλαβα
ότι έχει εφαρμογή σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Τι νόημα έχει να το
πεις όταν ο άλλος δεν θέλει να το καταλάβει; Αφού, έτσι κι αλλιώς, θα το
παραβιάσει το γαμωστόπ, αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα "καταλάβει" την κόρνα
σου, τι "κορνάρεις" χριστιανέ μου; Φρόντισε να διασώσεις τουλάχιστον
την ηρεμία σου.
Μην χαλιέσαι. Δεν
έχει νόημα αλλά κυρίως... δεν αξίζει.
*
Του Κωνσταντίνου Νάκκα
