Ο δεξιός διαχειριστής*

Το ερώτημα που μου γεννήθηκε έχει να κάνει με την πηγή εξουσίας του δεξιού. Και όταν λέω δεξιό, δεν εννοώ κατ' ανάγκη τον νεοδημοκράτη. Δεξιός πια είναι και o πασοκτζής αλλά και o δημαρίτης. Όλοι τους αντιλαμβάνονται την εξουσία με τον ίδιο τρόπο: ως ιδιοκτησία τους. Ιδιοκτησία κληρονομική ή ιδιοκτησία λόγω χρησικτησίας.

Η Εξουσία του δεξιού εδραιώθηκε στη συνείδηση του ελληνικού λαού ως έμφυτη του συστήματος διοίκησης και οργάνωσης της χώρας που απλά δεν θα μπορούσε παρά αξιωματικά, νομοτελειακά να ανήκει μόνο σε αυτούς.

Εξουσία που πάντα τούς ανήκε, ιδιόκτητη εκτός δημοκρατικών πλαισίων, εκ θεού εκπορευόμενη που τους αποδόθηκε και εντός δημοκρατικών πλαισίων. Αυτούς ξέρουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε. Πού καιρός για δοκιμές.

Οι δημοκρατικές εκλογές το μόνο που πετύχαιναν ήταν να νομιμοποιούν, καλύπτοντας με έναν δημοκρατικό μανδύα, το δικαίωμα του δεξιού να εξουσιάζει. O λαός εξέλεγε βουλευτές όχι για να τον αντιπροσωπεύουν αλλά για να τον εξουσιάζουν, να αποφασίζουν για αυτόν χωρίς αυτόν, να του λένε τι να κάνει, να του επιβάλλουν το σωστό. Γιατί, αυτοί ξέρουν ενώ αυτός δεν ξέρει, αυτοί μπορούν ενώ αυτός δεν μπορεί. Ωχ ρε αδερφέ, εγώ θα ασχοληθώ με τα κοινά; Τι ξέρω εγώ; Φτάνει που οι εξουσιαστές μου ξέρουν και μπορούν αφού γεννήθηκαν με την εξουσία να τρέχει στο αίμα τους. Δεν πειράζει που κοιτάνε και λίγο τον εαυτούλη τους, που προσέχουν τους φίλους τους. Και εγώ το ίδιο θα ήθελα να κάνουν οι φίλοι μου για μένα. Τους αφήνω ήσυχους, τους αφήνω να κλέβουν. Με αφήνουν ήσυχο, με αφήνουν να τρώω και εγώ ένα κομμάτι. Τους αφήνω να με εξουσιάζουν. Δεν με λένε ποτέ υποτελή, με κάνουν να νιώθω ασφαλής. Πάντα οι εξουσιαστές φρόντιζαν τους δικούς τους. Έτσι, όλο και περισσότεροι ήθελαν να γίνουν δικοί τους, δεξιοί, να νιώσουν την ψευδαίσθηση της εξουσίας που o δεξιός σού παρέχει και την οποία χαρίζει απλόχερα σε όλους τους πιστούς υπηκόους του.

Μοιρασιά δίκαιη: η ψευδαίσθηση δικιά σου, η εξουσία δικιά του.

Ταυτόχρονα σε δένει στο άρμα του. Θες με το καλό; Θες με το άγριο; Θες με το πονηρό; Θες με τον φόβο; Σου δείχνει το βασίλειό του και πέρα από αυτό, τι είναι ικανός να κάνει, τι παθαίνουν όσοι δεν είναι μαζί του. Δεν σου αφήνει επιλογή. Αν δεν είσαι μαζί του, είσαι απέναντί του. Και ό,τι στέκεται απέναντι στα συμφέροντα του, το ποδοπατά σκληρά, παραδειγματικά. «O φόβος φυλάει τα έρημα», μάθαμε να λέμε. «Όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει o λύκος», μας μάθανε να πιστεύουμε. Έχει τον τρόπο ο δεξιός να καταστέλλει κάθε αντίδραση αφού ως ο εκ θεού εξουσιαστής, δημιούργησε τους μηχανισμούς επιβολής της εξουσίας του.

Just a second!

Ο δεξιός δημιούργησε τους μηχανισμούς επιβολής της εξουσίας του.

Αυτό το τελευταίο έρχεται σε αντίθεση με την έμφυτη εξουσία του δεξιού. Αν όντως ο δεξιός έχει εκ θεού την εξουσία, για ποιο λόγο να πρέπει να δημιουργήσει μηχανισμούς επιβολής της; Ο δεξιός με την πρόφαση της δημοκρατικής νομιμοποίησης διαχειρίζεται την εξουσία που έχει αποκτήσει κληρονομικά, μέσω χρησικτησίας, με το έτσι θέλω. Του ανήκει βλέπεις το «κεφάλαιο». Μπορεί να εξαγοράσει ό,τι εξαγοράζεται, να εκφοβίσει ό,τι εκφοβίζεται, να εξαφανίσει ό,τι εξαφανίζεται.

Ο δεξιός είναι διαχειριστής της εξουσίας. Ποτέ η εξουσία δεν του αποδόθηκε δημοκρατικά. Δημοκρατικά τη νομιμοποίησε.

Ποτέ o λαός δεν εξουσιοδότησε το δεξιό να τον αντιπροσωπεύσει, να εξουσιάζει υπέρ των συμφερόντων του. Πάντα ο δεξιός ήταν διαχειριστής εξουσίας. Ποτέ δεν ήταν φορέας εξουσίας και ποτέ δεν θα γίνει.

Φορέας εξουσίας είναι αυτός τον οποίο ο λαός χωρίς φόβο αλλά με πάθος θα εξουσιοδοτήσει να τον αντιπροσωπεύει, να τον εκπροσωπεί, να τον υπερασπίζεται, να τον φροντίζει χωρίς την ανάγκη μηχανισμών επιβολής εξουσίας.

Το μοντέλο διακυβέρνησης σύμφωνα με το οποίο 1. έχω την εξουσία, 2. την επιβάλλω στο λαό, 3. ο λαός την αποδέχεται, 4. με εκλέγει για να τον κυβερνώ, έχει πια πεθάνει. Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ο δεξιός δεν έχει πια το λαό με το μέρος του ούτε ακόμη και τους δεξιούς με το μέρος του. Γιατί αυτοί που μέχρι τώρα ήταν μαζί του, ήταν μαζί του από φόβο, από συνήθεια, από άγνοια. Όλοι αυτοί όμως ήταν Έλληνες και παραμένουν Έλληνες και την κρίσιμη στιγμή συνειδητοποιούν το εθνικό συμφέρον και συστρατεύονται με όλους εκείνους που λέμε το μεγάλο ΟΧΙ.

Ο δεξιός δεν μπορεί πια να φοβίσει το Λαό διότι ο λαός πια δεν φοβάται. Το σκυλί που σου γαβγίζει αγριεμένο, όταν μυρίσει το φόβο σου ορμά με μεγάλη ορμή κατά πάνω σου να σε ξεσκίσει. Όμως πλέον δεν φοβάσαι. Ξέρεις ότι ο φόβος σου είναι η δύναμη του. Και δεν φοβάσαι. Γελάς. Γελάς δυνατά, γιατί δεν φοβάσαι. Γελάς ακόμα πιο δυνατά, γιατί πλέον αυτός φοβάται. Ήξερε ότι ο φόβος σου ήταν η δύναμή του αλλά εσύ πια δεν φοβάσαι. Ξέρει ότι το ξέρεις και δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Έχασε και το ξέρει. Νίκησες. Νικήσαμε, γιατί στερήσαμε από τον δεξιό τη δύναμή του. Στερώντας του το φόβο μας, του στερήσαμε τη δυνατότητα να διαχειρίζεται την εξουσία. Του στερήσαμε το μοντέλο διακυβέρνησης που είχε δημιουργήσει. Τώρα πια «εκλέγω για να με εκπροσωπούν». Ξέρει ότι εμείς, ο Λαός, έχουμε την εξουσία την οποία πάντα είχαμε. Δεν το είχαμε καταλάβει ούτε όταν το Σύνταγμά μίλαγε για Λαϊκή Κυριαρχία. Έχουμε τη δύναμη μας, πρωτογενή δύναμη που στο διάβα της θα σαρώσει τα πάντα. Δύναμη που πηγάζει από τη Λαϊκή Κυριαρχία. Ελεύθεροι από το φόβο μας, έχουμε επιλέξει το φορέα της εξουσίας μας.

Έχουμε (εμείς, ο Ελληνικός Λαός), επιλέξει (εμείς για λογαριασμό μας) τον φορέα (αυτόν που θα «κουβαλά» για λογαριασμό μας) της εξουσίας μας (τη δύναμή μας).

Του έχουμε αποδώσει αυτό το Έργο ώστε να αλλάξουμε την Ιστορία για το συμφέρον του Ελληνικού Λαού και της Ελλάδας.

Εθνική Ανεξαρτησία.

Λαϊκή Κυριαρχία.

Κοινωνική Δικαιοσύνη.

*Του Κωνσταντίνου Νάκκα